صدای آب می آید،

 مگر در نهر تنهایی چه می شویند؟

   لباس لحظه ها پاک است.

میان آفتاب هشتم دی ماه طنین برف،

 نخ های تماشا،

 چکه های وقت.

طراوت روی آجرهاست،

 روی استخوان روز.

 چه می خواهیم؟

 بخار فصل گرد واژه های ماست.

دهان گلخانه فکر است. ***

سفرهایی ترا در کوچه هاشان خواب می بینند.

 ترا در قریه های دور مرغانی بهم تبریک می گویند. ***

 چرا مردم نمی دانند که لادن اتفاقی نیست،

نمی دانند در چشمان دم جنبانک امروز برق آب های شط دیروز است؟

چرا مردم نمی دانند که در گل های ناممکن هوا سرد است؟

 

(سهراب)

نوشته شده در شنبه 90/1/6ساعت 10:0 عصر توسط مریم نظرات () |